„Jak działa leasing pracowniczy w agencjach pracy tymczasowej? W jaki sposób agencja pracy tymczasowej może realizować leasing pracowniczy? Jak wygląda zatrudnienie pracowników, tak by firma, która wypożycza pracownika do pracy ponosiła tylko koszty umowy z agencją? Jak rozliczyć pracę Ukraińca, cudzoziemca – czy umowa o pracę, zlecenie, a może o dzieło z obcokrajowcem? Jak wygląda rozliczenie cudzoziemca (obcokrajowca na umowę zlecenie) zryczałtowanym 20% podatkiem dochodowym – wady i zalety takiego rozliczenia?”
Leasing pracowniczy rozumiany jest jako oddelegowanie własnych pracowników do pracy na rzecz innego pracodawcy. W pierwszej kolejności musi dojść do …
(…) zawarcia porozumienia między dwoma pracodawcami. W porozumieniu tym należy ustalić:
– stanowisko i rodzaj wykonywanej pracy,
– wynagrodzenie pracownika,
– czas trwania urlopu bezpłatnego pracownika.
W drugiej kolejności należy złożyć pracownikowi propozycję udzielenia urlopu bezpłatnego w celu pracy u innego pracodawcy, na co pracownik musi wyrazić zgodę.
W efekcie pracownik jest zatrudniony w oparciu o dwie umowy. Pierwsza zawarta z pracodawcą macierzystym, który udziela urlopu bezpłatnego, zaś druga z tzw. pracodawcą „wypożyczającym”.
Umowa z firmą macierzystą jest zawieszana na czas urlopu bezpłatnego, a pracownik nie otrzymuje w tym czasie wynagrodzenia od tego pracodawcy. W rezultacie dochodzi do nawiązania stosunku pracy między nowym pracodawcą a pracownikiem – (Baran Krzysztof W. (red.), Kodeks pracy. Komentarz do art. 1741 K.p., wyd. III, SIP LEX).
W tym przypadku podpisywana jest na ogół umowa o pracę na czas określony, na czas wykonywania określonej pracy. Dopuszczalne są także inne rodzaje umów.
Firmą użyczającą może być również agencja pracy tymczasowej. Wtedy jednak będziemy mieć do czynienia z pracą tymczasową, która nie powinna być utożsamiana z leasingiem pracowniczym. Zasadniczą różnicą między tymi dwoma formami zatrudnienia jest to, że w przypadku pracy tymczasowej pracownik otrzymuje wynagrodzenie od agencji pracy tymczasowej, a w leasingu pracowniczym od pracodawcy „wypożyczającego”.
Zatrudnienie w oparciu o umowę o pracę tymczasową polega niejako na leasingu (wynajmie) pracownika. Agencja zatrudnia pracownika o określonych kwalifikacjach, następnie deleguje go do pracy na rzecz pracodawcy-użytkownika, który poszukuje personelu. Pracownik zatem świadczy pracę na rzecz pracodawcy-użytkownika. W układzie czasowym zawarcie umowy o pracę z pracownikiem tymczasowym następuje bowiem dopiero po dokonaniu uzgodnień między agencją a pracodawcą użytkownikiem – art. 9 i 10 ustawy o zatrudnianiu pracowników tymczasowych (dalej: u.z.p.t.).
Wszystkie obowiązki kadrowo-płacowe spoczywają na agencji pracy tymczasowej. To agencja zawiera i rozwiązuje z pracownikiem umowę, wypłaca wynagrodzenie, odprowadza składki i podatki, udziela urlopu i wydaje świadectwo pracy.
Zgodnie z art. 7 u.z.p.t. agencja pracy tymczasowej zatrudnia pracowników tymczasowych na podstawie umowy o pracę na czas określony. Ustawodawca nie wyklucza dopuszczalności zatrudnienia cywilnoprawnego (art. 26 u.z.p.t.).
Z kolei art. 20 u.z.p.t. reguluje ograniczenia dotyczące okresu wykonywania pracy na rzecz konkretnego pracodawcy – użytkownika. Mianowicie, w okresie obejmującym 36 kolejnych miesięcy agencja pracy tymczasowej zatrudniająca pracownika tymczasowego może skierować tego pracownika do wykonywania pracy tymczasowej na rzecz jednego pracodawcy użytkownika przez okres nieprzekraczający łącznie 18 miesięcy.
Pracą tymczasową jest wykonywanie na rzecz danego pracodawcy użytkownika przez okres nie dłuższy niż wskazany w ustawie, zadań:
– o charakterze sezonowym, okresowym, doraźnym, lub
– których terminowe wykonanie przez pracowników zatrudnionych przez pracodawcę użytkownika nie byłoby możliwe, lub
– których wykonanie należy do obowiązku nieobecnego pracownika zatrudnionego przez pracodawcę użytkownika.
Wynagrodzenie wypłacane przez firmę na podstawie umowy zlecenia zawartej z osobą, która nie prowadzi działalności gospodarczej, stanowi przychód tej osoby z działalności wykonywanej osobiście określonej w art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (u.p.d.o.f.). Sposób opodatkowania tego przychodu zależy od miejsca rezydencji podatkowej (miejsca zamieszkania) zleceniobiorcy, a nie od jego obywatelstwa. Jeżeli nie jest on polskim rezydentem, to – co do zasady – pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 20% przychodu. Regułę tę stosuje się jednak z uwzględnieniem postanowień właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania (art. 4a u.p.d.o.f.)
Zgodnie z dyspozycją art. 3 ust. 1a u.p.d.o.f., za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski uważa się osobę fizyczną, która:
– posiada na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
– przebywa na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w danym roku podatkowym.
Zleceniodawca, jako płatnik, powinien:
– pobrać zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 20% przychodu brutto, którego nie pomniejsza się ani o koszty jego uzyskania, ani o składki potrącone przez płatnika na ubezpieczenia społeczne,
– do 20-go dnia następnego miesiąca przekazać kwotę pobranego zryczałtowanego podatku dochodowego na rachunek urzędu skarbowego właściwego dla płatnika,
– do końca stycznia następnego roku przesłać do urzędu skarbowego zbiorczą deklarację roczną PIT-8AR,
– do końca lutego następnego roku przesłać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu właściwemu w sprawach opodatkowania osób zagranicznych imienną informację IFT-1R.
Natomiast jeżeli obcokrajowiec jest polskim rezydentem zgodnie z art. 41 ust. 2a u.p.d.o.f. płatnicy nie są obowiązani do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od należności, o których mowa w art. 29, pod warunkiem udokumentowania miejsca zamieszkania podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, prowadzącego działalność gospodarczą poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład, uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji oraz uzyskania pisemnego oświadczenia, że należności te związane są z działalnością tego zakładu.
Od należności wypłacanych cudzoziemcowi, który w świetle właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest obecnie polskim rezydentem podatkowym – zleceniodawca (jako płatnik) powinien obliczyć, pobrać i odprowadzić do urzędu skarbowego podatek dochodowy, na analogicznych zasadach, jak w przypadku zatrudnienia polskiego zleceniobiorcy.
Sandra Iwulska – aplikantka radcowska
Abistema Kancelaria Prawna Stangreciak, Karpierz sp.k. Kraków
Podstawa prawna:
- Ustawa z dn. 09.07.2003 r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych – Dz.U. z 2016 r. poz. 360.
- Ustawa z dn. 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych – Dz.U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm., ost. zm. Dz.U. z 2016 r. poz. 929.
Ustawa z dn. 26.06.1974 r. Kodeks pracy – tekst jedn. Dz.U. z 2016 r. poz. 1666.
