Dz.U. 2001.125.1364
Konwencja MOP Nr 182
dotycząca zakazu i natychmiastowych działań na rzecz eliminowania najgorszych form pracy dzieci
przyjęta w Genewie dnia 17 czerwca 1999 r.
Konwencja (182) MOP została ratyfikowana przez Polskę dnia 26 lipca 2001 r. (Dz.U. z 2001 r. Nr 9, poz. 68) i weszła w życie w stosunku do RP dnia 14 listopada 2001 r. — przyp. redakcji.
Konferencja Ogólna Międzynarodowej Organizacji Pracy,
zwołana do Genewy przez Radę Administracyjną Międzynarodowego Biura Pracy i zebrani tam w dniu 1 czerwca 1999 r. na 87 sesji,
uznając potrzebę przyjęcia nowych instrumentów w sprawie zakazu i eliminowanie najgorszych form pracy dzieci, jako główny priorytet działań krajowych i międzynarodowych, w tym współpracy i pomocy międzynarodowej, w celu uzupełnieni Konwencji i Zalecenia dotyczących najniższego wieku dopuszczenia do zatrudnienia z 1973 r., które pozostają fundamentalnymi instrumentami dotyczącymi pracy dzieci,
uznając, że skuteczne eliminowanie najgorszych form pracy dzieci wymaga natychmiastowego i szerokiego działania, z uwzględnieniem znaczenia bezpłatnego podstawowego kształcenia i potrzeby odsunięcia zainteresowanych dzieci od każdej takiej pracy oraz zapewnienia im rehabilitacji i reintegracji społecznej, przy jednoczesnym zajmowaniu się potrzebami ich rodzin,
przypominając rezolucję dotyczącą eliminowania pracy dzieci przyjętą, przez Międzynarodową Konferencję Pracy podczas 83 sesji w 1996 r.,
uznając, że pracę dzieci powoduje w największym stopniu ubóstwo, a długotrwałe rozwiązanie jest uzależnione od trwałego rozwoju gospodarczego prowadzącego do postępu społecznego, w szczególności łagodzenia ubóstwa i powszechnego nauczania,
przypominając Konwencję Praw Dziecka przyjętą przez Zgromadzenie Ogólne Organizacji Narodów Zjednoczonych w dniu 20 listopada 1989 r.,
przypominając Deklarację MOP dotyczącą podstawowych zasad i praw w pracy oraz jej działania uzupełniające, przyjętą przez Międzynarodową Konferencję Pracy podczas 86 sesji w 1998 r.,
przypominając, że niektóre najgorsze formy pracy dzieci są objęte innymi instrumentami międzynarodowymi, w szczególności Konwencją MOP dotyczącą pracy przymusowej. z 1930 r. i Uzupełniającą Konwencją Narodów Zjednoczonych dotyczącą zakazu niewolnictwa, handlu niewolnikami oraz instytucji i praktyk podobnych do niewolnictwa. z 1956 r.,
postanowiwszy przyjąć niektóre wnioski dotyczące pracy dzieci, która to sprawa stanowi czwarty punkt porządku dziennego sesji,
postanowiwszy, że wnioski te zostaną ujęte w formę konwencji międzynarodowej,
przyjmuje dnia siedemnastego czerwca tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego dziewiątego roku następująca Konwencję, która otrzyma nazwę: Konwencja dotycząca natychmiastowego zniesienia najgorszych form pracy dzieci, z 1999 r.
Artykuł 1
Każdy Członek, który ratyfikuje mniejszą Konwencję podejmie natychmiastowe i skuteczne środki w celu pilnego zapewnienia zakazu i eliminowania najgorszych form pracy dzieci.
Artykuł 2
Dla celów niniejszej Konwencji określenie „dziecko” będzie miało zastosowanie do wszystkich osób poniżej 18 roku życia.
Artykuł 3
Dla celów niniejszej Konwencji wyrażenie „najgorsze formy pracy dzieci” obejmuje:
a) wszystkie formy niewolnictwa lub praktyk podobnych do niewolnictwa. takich jak sprzedaż i handel dziećmi, niewolnictwo za długi i pańszczyzna lub praca przymusowa albo obowiązkowa, w tym przymusowe lub obowiązkowe rekrutowanie dzieci do udziału w konflikcie zbrojnym,
b) korzystanie, angażowanie lub proponowanie dziecka do prostytucji, produkcji pornografii lub przedstawień pornograficznych,
c) korzystanie, angażowanie lub proponowanie dziecka do nielegalnych działalności, w szczególności do produkcji i handlu narkotyków, jak to określają stosowne traktaty międzynarodowe,
d) pracę, która ze względu na swój charakter lub okoliczności, w których jest prowadzona, może zagrażać zdrowiu, bezpieczeństwu lub moralności dzieci.
Artykuł 4
1. Rodzaje pracy, o której mowa w Artykule 3d) będą określone w ustawodawstwie krajowym lub przepisach albo przez właściwą władzę, po konsultacji z zainteresowanymi organizacjami pracodawców i pracowników, z uwzględnieniem stosownych standardów międzynarodowych, w szczególności ustępu 3 i 4 Zalecenia dotyczącego najgorszych form pracy dzieci, z 1999 r.
2. Właściwa władza, po konsultacji z zainteresowanymi organizacjami pracodawców i pracowników, określi gdzie występują rodzaje pracy w ten sposób zdefiniowane.
3. Lista rodzajów pracy określonych zgodnie z ustępem l niniejszego Artykułu będzie okresowo badana i rewidowana, jeżeli to niezbędne, po konsultacji z zainteresowanymi organizacjami pracodawców i pracowników.
Artykuł 5
Każdy Członek, po konsultacji z zainteresowanymi organizacjami pracodawców i pracowników, ustanowi lub wyznaczy właściwe mechanizmy monitorowania realizowania postanowień wprowadzających w życie niniejszą Konwencję.
Artykuł 6
1. Każdy Członek opracuje i będzie realizował programy działania na rzecz eliminowania, jako priorytet, najgorszych form pracy dzieci.
2. Takie programy działania będą opracowane i realizowane w konsultacji ze stosownym: instytucjami rządowymi oraz organizacjami pracodawców i pracowników, z uwzględnieniem poglądów innych zainteresowanych grup, jeżeli to właściwe.
Artykuł 7
1. Każdy Członek podejmie wszelkie niezbędne środki w celu zapewnienia skutecznej realizacji i wprowadzania w życie postanowień nadających skutek niniejszej Konwencji, w tym zapewnienia stosowania sankcji karnych i, gdzie to właściwe, innych sankcji.
2. Każdy Członek podejmie, uwzględniając znaczenie kształcenia w eliminowaniu pracy dzieci, skuteczne i określone czasowo środki na rzecz:
a) zapobiegania angażowaniu dzieci do najgorszych form pracy dzieci,
b) zapewniania niezbędnej i właściwej bezpośredniej pomocy dla ich odsuwania od najgorszych form pracy dzieci, rehabilitacji i reintegracji społecznej,
c) zapewniania wszystkim dzieciom odsuniętym od najgorszych form pracy dzieci, dostępu do bezpłatnego kształcenia podstawowego, gdzie to możliwe i właściwe, szkolenia zawodowego,
d) określania i docierania do dzieci szczególnie zagrożonych, oraz
e) uwzględniania specyficznej sytuacji dziewcząt.
3. Każdy Członek wyznaczy właściwą władzę odpowiedzialną za realizowanie postanowień wprowadzających w życie niniejszą Konwencję.
Artykuł 8
Członkowie podejmą kroki, w celu pomagania sobie wzajemnie przy wprowadzaniu w życie postanowień Konwencji poprzez wzmożoną współpracę międzynarodową i/lub pomoc obejmującą wspieranie rozwoju społecznego i gospodarczego, programy likwidowania ubóstwa oraz powszechne nauczanie.
Artykuły 9–16
Standardowe postanowienia końcowe1.
1 Patrz Załącznik I.
