Dz.U. 2004.9.68
Konwencja MOP Nr 159
dotycząca rehabilitacji zawodowej i zatrudnienia osób niepełnosprawnych
przyjęta w Genewie dnia 29 czerwca 1951 r.
Konwencja (159) MOP została ratyfikowana przez Polskę dnia 26 listopada 2003 r. (Dz.U. z 2004 r. Nr 9, poz. 68) i weszła w życie w stosunku do RP dnia 7 lutego 2004 r. — przyp. redakcji.
Konferencja Ogólna Międzynarodowej Organizacji Pracy, zwołana do Genewy przez Radę Administracyjną Międzynarodowego Biura Pracy i zebrana tam w dniu 1 czerwca 1983 r. na sześćdziesiątej dziewiątej sesji,
biorąc pod uwagę istniejące normy międzynarodowe zawarte w Zaleceniu dotyczącym przystosowania i rehabilitacji zawodowej inwalidów, z 1955 r., i w Zaleceniu dotyczącym roli poradnictwa i kształcenia zawodowego w rozwoju zasobów ludzkich, z 1975 r.,
biorąc pod uwagę, że od czasu przyjęcia Zalecenia dotyczącego przystosowania i rehabilitacji zawodowej inwalidów, z 1955 r., nastąpił znaczny postęp w rozumieniu potrzeb rehabilitacji, w zakresie i organizacji usług rehabilitacyjnych, a także w ustawodawstwie i praktyce Członków w sprawach objętych powyższym Zaleceniem,
zważywszy, że Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych ogłosiło rok 1981 Międzynarodowym Rokiem Osób Niepełnosprawnych pod hasłem „Pełne uczestnictwo i równość” i że ogólny Światowy Program Działania dotyczący osób niepełnosprawnych ma na celu zapewnienie skutecznych środków na szczeblach międzynarodowym i krajowym dla osiągnięcia „pełnego uczestnictwa” osób niepełnosprawnych w życiu społecznym i w rozwoju oraz „równości”,
zważywszy, że rozwój ten uzasadnia przyjęcie nowych norm międzynarodowych w tym przedmiocie, które uwzględniają, w szczególności, potrzebę zapewniania równości szans i traktowania wszystkim kategoriom osób niepełnosprawnych, zarówno na obszarach wiejskich, jak i miejskich, w dziedzinie zatrudnienia i integracji społecznej,
postanowiwszy przyjąć niektóre wnioski w sprawie rehabilitacji zawodowej, która to sprawa stanowi czwarty punkt porządku dziennego sesji,
postanowiwszy, że wnioski te zostaną ujęte w formę konwencji międzynarodowej,
przyjmuje dnia dwudziestego czerwca tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego trzeciego roku następującą Konwencję, która otrzyma nazwę: Konwencja dotycząca rehabilitacji zawodowej i zatrudnienia osób niepełnosprawnych, z 1983 r.
Część I
DEFINICJA I ZAKRES STOSOWANIA
Artykuł 1
1. Dla celów niniejszej Konwencji, określenie „osoba niepełnosprawna” oznacza osobę, której możliwości uzyskania i utrzymania odpowiedniego zatrudnienia oraz awansu zawodowego są znacznie ograniczone w wyniku właściwie orzeczonego ubytku zdolności fizycznych lub umysłowych.
2. Dla celów niniejszej Konwencji, każdy Członek rozważy, czy rehabilitacja zawodowa umożliwiała osobie niepełnosprawnej uzyskanie i utrzymanie odpowiedniego zatrudnienia i awansu zawodowego, aby w ten sposób ułatwić takim osobom włączenie się lub ponowne włączenie się do społeczeństwa.
3. Postanowienia niniejszej Konwencji będą stosowane przez każdego Członka za pomocą środków właściwych dla warunków krajowych i zgodnych z praktyką krajową.
4. Postanowienia niniejszej Konwencji mają zastosowanie do wszystkich kategorii osób niepełnosprawnych.
Część II
ZASADY POLITYKI REHABILITACJI ZAWODOWEJ I ZATRUDNIENIA OSÓB NIEPEŁNOSPRAWNYCH
Artykuł 2
Każdy Członek, zgodnie z warunkami, praktyką i możliwościami krajowymi, opracuje i zastosuje politykę krajową w dziedzinie rehabilitacji osób niepełnosprawnych oraz będzie dokonywał jej okresowego przeglądu.
Artykuł 3
Polityka ta będzie zmierzała do zapewnienia, aby właściwe środki rehabilitacji zawodowej były dostępne dla wszystkich kategorii osób niepełnosprawnych, oraz do popierania możliwości zatrudnienia osób niepełnosprawnych na wolnym rynku pracy.
Artykuł 4
Polityka ta będzie oparta na zasadzie równości szans między pracownikami niepełnosprawnymi a pracownikami w ogóle. Będzie także przestrzegana zasada równości szans i traktowania między niepełnosprawnymi pracownikami płci męskiej i żeńskiej. Szczególne pozytywne środki zmierzające do zagwarantowania rzeczywistej równości szans i traktowania pracowników niepełnosprawnych i innych pracowników nie będą uważane za dyskryminujące w stosunku do tych ostatnich.
Artykuł 5
Realizacja tej polityki, włączając w to środki, jakie powinny być podejmowane dla popierania współpracy i koordynacji między instytucjami publicznymi i prywatnymi zajmującymi się rehabilitacją zawodową, będzie konsultowana z reprezentatywnymi organizacjami pracodawców i pracowników. Będzie ona także konsultowana z reprezentatywnymi organizacjami osób niepełnosprawnych i organizacjami działającymi na ich rzecz.
Część III
DZIAŁANIA NA SZCZEBLU KRAJOWYM NA RZECZ ROZWOJU REHABILITACJI ZAWODOWEJ I USŁUG ZWIĄZANYCH Z ZATRUDNIENIEM OSÓB NIEPEŁNOSPRAWNYCH
Artykuł 6
Każdy Członek będzie podejmował, w drodze ustawodawstwa krajowego lub w każdy inny sposób zgodny z warunkami i praktyką krajową, wszelkie kroki, jakie mogą być niezbędne do wprowadzenia w życie artykułów 2, 3, 4, i 5 niniejszej Konwencji.
Artykuł 7
Właściwe władze będą podejmować środki w celu utworzenia i oceny służb poradnictwa zawodowego, kształcenia zawodowego, pośrednictwa pracy, zatrudnienia i innych podobnych służb pozwalających osobom niepełnosprawnym na uzyskanie i utrzymanie zatrudnienia oraz awansu zawodowego; istniejące służby dla ogółu pracowników będą, wszędzie gdzie jest to możliwe i celowe, wykorzystywane po niezbędnej ich adaptacji.
Artykuł 8
Podejmowane będą kroki dla popierania tworzenia i rozwijania służb rehabilitacji zawodowej i zatrudnienia dla osób niepełnosprawnych na obszarach wiejskich i w odosobnionych skupiskach ludności.
Artykuł 9
Każdy Członek będzie zmierzał do zapewnienia przeszkolenia i dostępności doradców i innego wykwalifikowanego personelu do spraw rehabilitacji zawodowej odpowiedzialnego za poradnictwo zawodowe, szkolenie zawodowe, pośrednictwo pracy i zatrudnienie osób niepełnosprawnych.
Artykuły 10–17
Standardowe postanowienia końcowe1.
1 Patrz Załącznik I.
