Dz.U. 1979.16.100
Konwencja MOP Nr 140
dotycząca płatnego urlopu szkoleniowego
przyjęta w Genewie dnia 24 czerwca 1974 r.
Konwencja (140) MOP została ratyfikowana przez Polskę dnia 23 kwietnia 1978 r. (Dz.U. z 1978 r. Nr 12, poz. 101) i weszła w życie w stosunku do RP dnia 22 marca 1980 r. — przyp. redakcji.
Konferencja Ogólna Międzynarodowej Organizacji Pracy,
zwołana do Genewy przez Radę Administracyjną Międzynarodowego Biura Pracy i zebrana tam dnia 5 czerwca 1974 roku na swej pięćdziesiątej dziewiątej sesji;
biorąc pod uwagę, że artykuł 26 Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka stwierdza, iż każdy ma prawo do nauki;
biorąc poza tym pod uwagę postanowienia zawarte w istniejących międzynarodowych zaleceniach w sprawie pracy, dotyczących szkolenia zawodowego i ochrony przedstawicieli pracowników, a odnoszące się do czasowego zwolnienia pracowników z pracy lub przyznania im wolnego czasu umożliwiającego im uczestniczenie w programach kształcenia lub szkolenia;
uznając, że potrzeba stałego kształcenia i szkolenia odpowiadającego rozwojowi nauki i techniki oraz przemianom stosunków gospodarczych i społecznych wymaga podjęcia odpowiednich środków w zakresie urlopu dla celów kształcenia i szkolenia, aby móc sprostać nowym dążeniom, potrzebom i celom o charakterze społecznym, gospodarczym, technologicznym i kulturalnym;
uznając, że płatny urlop szkoleniowy powinien być uważany za jeden ze środków umożliwiających sprostanie rzeczywistym potrzebom każdego pracownika we współczesnym społeczeństwie;
uznając, że płatny urlop szkoleniowy powinien być ujmowany w powiązaniu z polityką stałego kształcenia i szkolenia, tak aby jego realizacja przebiegała w sposób progresywny i skuteczny;
postanowiwszy przyjąć niektóre wnioski dotyczące płatnego urlopu szkoleniowego, która to sprawa stanowi czwarty punkt porządku dziennego sesji;
postanowiwszy, że wnioski te ujęte zostaną w formę międzynarodowej konwencji;
przyjmuje dnia dwudziestego czwartego czerwca 1974 roku niniejszą Konwencję, która otrzyma nazwę Konwencji o płatnym urlopie szkoleniowym, 1974.
Artykuł 1
W niniejszej konwencji określenie „płatny urlop szkoleniowy” oznacza urlop przyznany pracownikowi dla celów szkoleniowych na ustalony okres podczas godzin pracy, z zapewnieniem odpowiednich świadczeń finansowych.
Artykuł 2
Każdy Członek opracuje i będzie stosował politykę zmierzającą do popierania, za pomocą metod przystosowanych do warunków i zwyczajów krajowych, a w razie potrzeby etapami udzielania płatnego urlopu szkoleniowego w celu:
a) szkolenia obejmującego wszystkie szczeble;
b) kształcenia ogólnego, społecznego lub obywatelskiego;
c) kształcenia po linii związków zawodowych.
Artykuł 3
Polityka wspomniana w poprzednim artykule będzie miała na celu przyczynianie się, w miarę potrzeby, różnymi sposobami do:
a) zdobywania, udoskonalania i przystosowywania kwalifikacji niezbędnych do wykonywania zawodu lub zajęcia i do podnoszenia poziomu pracy i jej bezpieczeństwa, uwzględniając rozwój nauki i techniki oraz przemiany gospodarcze i strukturalne;
b) fachowego i aktywnego uczestniczenia pracowników i ich przedstawicieli w życiu przedsiębiorstwa i kolektywu;
c) awansowania pracowników w zakresie spraw osobistych, społecznych i kulturalnych;
d) ogólnie biorąc, do popierania odpowiedniego, stałego kształcenia i szkolenia, pomagając pracownikom w przystosowaniu się do współczesnych wymagań.
Artykuł 4
Polityka ta uwzględni stadium rozwoju i specyficzne potrzeby danego kraju oraz różnych dziedzin działalności i będzie skoordynowana z ogólną polityką odnośnie do zatrudnienia, kształcenia, szkolenia oraz czasu trwania pracy i weźmie pod uwagę w odpowiednich przypadkach zmiany sezonowe czasu trwania pracy lub jej zakresu.
Artykuł 5
Przyznanie płatnego urlopu szkoleniowego będzie określone przez ustawodawstwo krajowe, układy zbiorowe, orzeczenia arbitrażowe lub w każdy inny sposób zgodny z praktyką krajową.
Artykuł 6
Władze publiczne, organizacje pracodawców i pracowników, instytucje lub organy kierujące kształceniem i szkoleniem połączą swe wysiłki w sposób dostosowany do krajowych warunków i praktyki w celu wypracowania i zastosowania polityki zmierzającej do popierania płatnego urlopu szkoleniowego.
Artykuł 7
Przyznawanie środków finansowych na płatny urlop szkoleniowy będzie zapewnione w sposób regularny, odpowiedni i zgodny z praktyką krajową.
Artykuł 8
Nie będzie się odmawiać płatnego urlopu szkoleniowego pracownikom ze względu na rasę, kolor skóry, płeć, religię, przekonania polityczne, pochodzenie narodowe lub pochodzenie społeczne.
Artykuł 9
W razie potrzeby będą przyjęte specjalne postanowienia dotyczące płatnego urlopu szkoleniowego:
a) jeżeli poszczególne kategorie pracowników mają trudności z wykorzystaniem ogólnych udogodnień, np. pracownicy małych przedsiębiorstw, pracownicy rolni lub inni przebywający w odległych miejscowościach, pracownicy zmianowi lub pracownicy mający obowiązki rodzinne;
b) jeżeli poszczególne rodzaje przedsiębiorstw, np. małe przedsiębiorstwa lub przedsiębiorstwa sezonowe, miałyby trudności w realizacji ogólnych udogodnień, zakładając, że pracownicy zatrudni w tych przedsiębiorstwach nie byliby pozbawieni korzyści wynikających z płatnego urlopu szkoleniowego.
Artykuł 10
Warunki, jakie mają spełnić pracownicy, aby móc korzystać z płatnego urlopu szkoleniowego, mogą być zróżnicowane, w zależności od tego, czy urlop jest udzielony w celu:
a) szkolenia obejmującego wszystkie szczeble;
b) kształcenia ogólnego, społecznego lub obywatelskiego;
c) kształcenia po linii związków zawodowych.
Artykuł 11
Okres płatnego urlopu szkoleniowego będzie wliczony do okresu efektywnej pracy stanowiącej podstawę do przyznania prawa do świadczeń socjalnych i innych uprawnień wynikających ze stosunku pracy stosownie do ustawodawstwa krajowego, układów zbiorowych, orzeczeń arbitrażowych lub wszelkich innych metod zgodnych z praktyką krajową.
Artykuły 12-19
Standardowe postanowienia końcowe1.
1 Patrz Załącznik I.
